Een tijd van komen en een tijd van gaan..

Molweni (hallo allemaa),

Mijn laatste weken hier in PE zijn voorbij gevlogen! Wat niet zo gek is, als ik bedenk wat ik allemaal gedaan heb. Het weekend na Oudtshoorn stond meteen al iets super leuks op het programma. Sharona en Jonathan zouden mij komen opzoeken. Samen hadden ze er al een reis van bijna 2 weken opzitten en deze zou in Port Elizabeth eindigen. Op vrijdag avond gingen we met z’n drieën uit eten. Het was echt super leuk (en ook wel een beetje raar) om ze hier te zien! Sharona en ik hebben allebei al zo veel dingen beleefd in dit prachtige land, maar nu konden we eindelijk samen een paar mooie herinneringen gaan maken. En dat is dan ook precies wat we op zaterdag hebben gedaan.
Met z'n vieren (Dominique ging ook mee) hadden we een auto gehuurd om naar Tsitsikamma te rijden. We werden daar om 11 uur verwacht. Waarom? Hoor ik jullie denken. Nou, we hadden een reservering gemaakt om van een brug af te springen. In Tsitsikamma is namelijk de hoogste bridge bungeejump ter wereld. En als je daar dan toch in de buurt bent, dan zou het natuurlijk zonde zijn om dat niet te doen. Toen we aankwamen moesten we ons eerst registreren en een aantal formulieren tekenen. Vervolgens kregen we ons 'harnas' aan en moesten we wachten tot we de brug op konden. Er werden nog een aantal zenuwplasjes gedaan en om kwart voor 12 was het dan eindelijk zo ver. Over een paadje tussen de bomen kwamen we bij de brug. Over de brug rijden gewoon auto's dus de bungeejump wordt gedaan in de boog onder het wegdek. Aan de brug was een soort trap / ijzeren raster, met een hek ernaast, waar je overheen moest lopen om uiteindelijk onder de brug te komen. Als je naar beneden keek zag je de diepte waar je later in zou gaan springen. Voor sommigen was dit al een hele uitdaging ;). Eenmaal op de brug werd ons verteld dat we niet zelf mochten kiezen wanneer we zouden springen. Er werd een indeling gemaakt aan de hand van gewicht , wat weer te maken heeft met de belasting van het touw. Ook werd ons verteld dat we niet moesten twijfelen als we eenmaal aan de beurt waren. Dit zou niet leuk zijn voor jezelf, maar ook niet voor degenen die na jou nog moesten. Er waren dus 2 opties: of je springt zelf, of je krijgt een vriendelijk duwtje in de rug.
Na nog wat uitleg over hoe je het beste kon springen, werd de eerste aangewezen. Judit (een ander huisgenootje), was de gelukkige. Op een scherm konden we elkaar allemaal zien springen. Je zag elkaar dus van de brug springen, en vervolgens op het scherm de diepte in duiken. Zo heb ik 4 huisgenootjes zien springen en allemaal heel enthousiast en vol adrenaline weer boven zien komen. Toen was Sharona aan de beurt. Ik had ondertussen mijn uitrusting ook al aangekregen, want ik moest na haar. Ik vond het zo spannend voor haar, dat ik op dat moment helemaal niet meer bezig was met mijn eigen sprong. Ik stond dan ook zo geboeid naar het scherm te kijken dat ze me er aan moesten komen herinneren dat ik toch echt aan de beurt was. Mijn enkels werden vastgemaakt, ik kreeg nog een dubbel check en vervolgens werd ik door twee vriendelijke mannen naar het randje van de brug begeleid. Je benen zitten aan elkaar vast dus je hupst letterlijk tot je met je tenen over de rand staat. Er werden nog wat foto's gemaakt en toen begon het aftellen: 3, 2, 1 BUNGEE! En omdat ik niet van plan was om mezelf van een brug te laten duwen, sprong ik..
Wat in de 5 of 10 seconde daarna voelde was zo bizar. Alles in je hoofd en lichaam schreeuwt dat het niet klopt wat je doet. Je duikt de diepte in, met de wind in je gezicht. Het enige wat ik kon denken was: dit is niet goed, dit klopt niet, waar ben ik mee bezig? Maar dat zijn alleen de eerste paar seconden. Dan kom je op het punt dat het elastiek strak trekt en je dus zeker weet je vast zit. En dat is zo ontzettend gaaf!! Onder je een rivier, om je heen de bergen en aan de andere kant van de brug, zie je in de verte de zee. Dat je op je kop hangt moet je op dat moment maar even voor lief nemen. Het is zo'n ongelooflijke kick om zoiets te doen!
Na een paar minuten, als al het bloed ondertussen naar je hoofd is gezakt, komt er een vriendelijke man langs een touw naar beneden gezakt, die je weer omhoog helpt. Of ik het nog een keer zou doen, vroeg hij. En zo ja, dat ik het dan maar eens achterstevoren moest proberen. Eenmaal boven op de brug kwam alle adrenaline er uit. Met zijn allen stonden we te joelen alsof we net het WK hadden gewonnen.

Hierna zijn we met zijn allen een hapje gaan eten en vervolgens ben ik met Sharona, Jonathan en Dominique een zipline gaan doen. Door de bossen en bergen en over het water, hebben we in een half uur wel 8 verschillende ziplines gedaan. Na het bungeejumpen stelde dit natuurlijk niet zo veel meer voor ;). Maar de omgeving was super mooi en het was erg leuk om te doen! 'S avonds zijn we nog met zijn allen op stap geweest en zondag was het helaas alweer tijd om afscheid te nemen. Jonathan vloog terug naar Nederland en Sharona ging verder met haar reis.

Helaas ben ik de week daarna bijna de hele week ziek geweest en kon ik dus niet mee naar de township. Vrijdag ging het gelukkig weer wat beter en kon ik mee naar het Animal Welfare Centre. Daar hebben we paarden en ezels gevoerd, met puppy's geknuffeld en honden uitgelaten. 'S avonds zijn we bij de voetbalwedstrijd van Lloyd gaan kijken (een collega/vriend). Op zaterdag heb ik mijn eerste souvenirs gekocht en zijn we naar een rugby wedstrijd geweest. The Southerns Kings uit PE speelden tegen de Cell C Sharks uit Durban. De Kings zouden niet gaan winnen, maar het was een leuke wedstrijd om naartoe te gaan. En leuk was het zeker, want de Kings deden het super goed en wonnen uiteindelijk de wedstrijd! We hebben zitten juichen en aanmoedigen alsof we al jaren fan zijn.

Mijn laatste week in de township ben ik nog een keer bij alle creches geweest. Engelse les geven, liedjes zingen, foto's maken, tanden poetsen en gewoon lekker met de kinderen spelen en knuffelen. Dat ga ik denk ik wel het meeste missen: de blije gezichtjes van de kinderen als ze je zien. De knuffels en de dankbaarheid, het geeft allemaal zo veel voldoening. Voor ons zijn het zulke kleine dingen maar voor deze kinderen betekent het echt heel veel.

Afgelopen weekend zijn we nog sushi gaan eten voor mijn goodbye dinner. Zaterdag gingen we picknicken op het strand en 's avonds hadden we een karaoke avond bij ons thuis, waarna we nog op stap zijn gegaan. Vandaag heb ik mijn laatste echte dag in de township gehad. Morgen ben ik vrij om mijn tas in te pakken en mijn ouders van het vliegveld te halen. Woensdag ga ik samen met hun nog naar de township en daarna vertrekken we richting Addo Elephant Park. Ik heb super veel zin om ze weer te zien en ze overal mee naar toe nemen!
Ik vind het erg jammer dat ik hier weg moet, maar heb ook ontzettend veel zin om aan mijn volgende avontuur te beginnen. En gelukkig kom ik in juni nog een paar dagen terug in PE. Ik hoef dus nog niet definitief afscheid te nemen van alle mooie mensen hier.

Veel liefs,

Anouk