Let's get it started!

Hallo allemaal,

Het heeft even geduurd, maar hier ben ik dan: Port Elisabeth - Zuid-Afrika. Ik heb net mijn eerste warme douche gehad en zit nu op mijn bed, met uitzicht op zee (ja echt!).
Maar laat ik bij het begin beginnen, want zoals ik al zei; het heeft even geduurd voor ik hier was. Zondag ochtend om 6 uur ging de wekker. Mijn tas + koffer stonden al klaar, dus om kwart voor 7 konden we vertrekken. Jori bracht me met de auto vanaf Leiden naar Schiphol, dus om half 8 stonden we al in de vertrekhal. Ik was net aan het stoeien met de 'reistas' waar mijn backpack in moest, toen mijn ouders en Niek & Eline aan kwamen. Samen met papa checkte ik mijn tas in. Daarna zijn we nog even wat gaan eten bij de La Place. Tot mijn eigen verbazing was ik ook toen nog best rustig. Ik had het idee dat de rest van het gezelschap meer spanning had dan ik zelf ;).
Maar toen kwam het moment van afscheid nemen. Ik weet dat ik al die tijd heb geroepen dat ik heus niet zou gaan huilen. Ik kan jullie nu vertellen: dat heb ik wel gedaan. Het ging al mis toen Niek naar me toe kwam lopen. Daarna mijn ouders en toen hield ik het echt niet meer droog. Na Eline een dikke knuffel te hebben gegeven, was het tijd om afscheid te nemen van Jori. Het was moeilijk, maar nog steeds voelde het goed. Ik ging iets doen waar ik al zo lang naar uit had gekeken en al zo veel voor heb moeten regelen. Het was tijd om te gaan.
En toen was ik echt alleen. Gelukkig was ik snel door de douane en voor ik het wist zat ik in het vliegtuig. Ik wist al dat ik de middelste stoel had in een rij van 3, dus ik had me op het ergste voorbereid. En ja hoor, mijn buurmannen zaten al op me te wachten. Een behoorlijk grote (niet alleen in de lengte), maar erg behulpzame Zuid-Afrikaanse man en een donkere jongen van ongeveer mijn leeftijd, die al zat te zuchten en te steunen voor het vliegtuig nog maar in beweging was gekomen. De grote meneer hielp me heel lief met het opbergen van mijn koffer en en toen kon ik gaan zitten. Het zou een lange reis worden, maar ik mocht niet klagen, want ik wist waar hij me naar toe zou brengen! Achteraf gezien had ik ook helemaal niets te klagen, want een vriendelijke stewardess kwam ons vertellen dat achter in het vliegtuig 130 stoelen vrij waren en we na het opstijgen mochten verplaatsen. Ik kon niet wachten om een goed plekje uit te zoeken, maar moest nog even geduld hebben. Vanwege de harde wind konden we nog niet opstijgen. Uiteindelijk gingen we een klein uurtje later dan gepland de lucht in. Zodra de gordels los mochten, stond ik op ben ik naar de achterkant van het vliegtuig gelopen. Daar waren inderdaad nog heel veel lege stoelen! De mensen die er al zaten, of eigenlijk moet ik zeggen 'lagen', hadden alle ruimte. Ik wist een plekje aan het raam te bemachtigen en de 2 stoelen naast mij zijn de rest van de vlucht leeg gebleven.
Ik kreeg een warme lunch: vegetarische pasta, een broodje en een stroopwafel toetje. Vervolgens heb ik het mezelf gemakkelijk gemaakt. Drie films, een half boek, een paar puzzels, veel eten en drinken en een beetje turbulentie, was het tijd voor de landing in Johannesburg. Ik had een prima vlucht gehad en zou meteen kunnen inchecken voor de volgende vlucht, zodat ik mijn tas niet de hele tijd bij me hoefde te houden. Dit was helaas niet het geval. Ik kreeg al snel te horen dat alles dicht was en inchecken dus niet meer mogelijk was. Ik moest op zoek naar een plekje om de nacht door te brengen. Dit bleek nog niet zo makkelijk te zijn, want echt bijna alles was dicht. Gelukkig was iedereen erg behulpzaam en vond ik een eettentje waar nog een paar mensen zaten. Ik heb mezelf hier dik 5 moeten vermaken. Slapen durfde ik niet, omdat ik al mijn spullen bij me had. Ik heb mijn eerste boek uitgelezen en gekeken hoe een paar vrolijke Zuid-Afrikaanse vrouwen de vloer aan het dweilen waren. Rond half 5 's ochtends ben ik naar boven gelopen om te kijken of ik al kon inchecken. Ik moest helaas nog 3 kwartier wachten, maar kon daarna weer snel door de douane en zat als één van de eersten bij de gate naar mijn vliegtuig. Vanaf Johannesburg was het nog 1 uur en 40 minuten naar Port-Elisabeth. Ik denk dat we in totaal met nog geen 20 man in het vliegtuig zaten. Ik besloot mijn ogen even dicht te doen en toen ik ze weer open deed zag ik de prachte kustlijn van Zuid-Afrika. Mooi op tijd kwamen we aan en binnen 10 minuten had ik mijn tas. Ik was klaar om eindelijk te zien waar ik de komende twee maanden zou verblijven! Helaas moest ik nog even geduld hebben. Ik zou worden opgehaald door iemand van het vrijwilligersproject, maar toen ik vol verwachting door de deur kwam zag ik nergens mijn naam op een bordje. Ik besloot nog maar even te wachten, het was tenslotte Zuid-Afrika en ik had me laten vertellen dat ze het daar niet zo nauw nemen met de tijd. Na een half uur besloot ik toch maar te gaan bellen. Ik had het nummer gekregen van de vrouw die me zou komen halen. Dit nummer bleek echter niet te kloppen. Toen ik het nummer van het kantoor van de organisatie belde kreeg ik te horen dat ze pas om 9 uur open gingen. Nog maar een half uur wachten dus.. Na nog zeker 10 keer gebeld te hebben besloot ik dat ik het nog één keer zou proberen en anders wel een taxi zou nemen. En ja hoor, er werd opgenomen. Ik kreeg te horen dat iedereen vandaag vrij was en dat waarschijnlijk de reden was dat ze me waren vergeten. Er zou binnen 20 minuten iemand zijn. Drie kwartier later werd ik dan eindelijk opgehaald. Een hele vriendelijke vrouw (Samantha) verontschuldigde zich wel 10 keer. We liepen naar de auto en ze gaf me een korte rondleiding door de buurt. Toen we bij het vrijwilligershuis kwamen, was het nog erg rustig. Ze hadden de avond er voor een feestje gehad en iedereen was nog aan het bijkomen. Ik stelde me aan iedereen voor en kon daarna eindelijk onder een (koude) douche gaan staan! Een paar meiden vroegen of ik mee ging naar het strand. Het was heerlijk weer en het is vanaf hier maar een kwartiertje lopen, dus dat zag ik wel zitten! Ik heb denk ik een half uurtje gelegen en besloot toen even te gaan zwemmen. Toen ik uit het water kwam was het opeens flink gaan waaien en werden we gezandstraald. Dan maar in de tuin aan het zwembad liggen! 'S avonds hebben we met z'n allen gegeten en rond 9 uur besloot ik naar bed te gaan. Ik heb heerlijk geslapen en werd om 8 uur wakker van de warmte.
Na een (koude) douche en een ontbijt ben ik met 3 meiden naar de pier gelopen. Het was namelijk 'international Down Syndrome Day' en daar was een wandeling voor georganiseerd. Het was super leuk om tussen al de Zuid-Afrikaanse mensen te lopen en de kindjes waren heel schattig. We liepen met een hele groep langs het strand, naar het park. Hier stond een springkussen en er waren allemaal mensen te dansen en te zingen, zo leuk om te zien! We hebben nog even wat gedronken in een gezellig tentje en de rest van de dag heb ik heerlijk aan het zwembad gelegen en in het huis gezeten. Ik moet wel erg wennen aan het rustige, relaxte leventje hier. Niemand doet hier iets, zeker niet als het zo warm is. Toch denk ik dat ik hier wel aan kan wennen! De mensen zijn heel aardig en het weer is heerlijk! Morgen is mijn eerste werkdag in de township. Ik ben heel benieuwd en heb er erg veel zin in! Vanavond ga ik nog lekker uit eten en daarna gaan we met z'n allen naar een karaoke bar.

Mocht iemand zich nog zorgen maken of ik me hier wel zou vermaken, niet doen! Ik heb het prima naar mijn zin en geloof nog steeds dat ik hier de tijd van mijn leven ga hebben.

Liefs,
Anouk